- Jak to się stało, że zwykła bibliotekarka zaprzyjaźniła się z Bosonogą Divą, która rozsławiła Wyspy Zielonego Przylądka? – zapytał Dariusz Mól
Elżbieta odpowiedziała po prostu „Nie wiem”. Cesaria traktowała autorkę książki nie jako przyjaciółkę, której można się zwierzać, a trzecie dziecko, którym trzeba się zająć. Dziecko, które nie zna dobrze języka i nie wie, jak nosi się miskę z bananami na głowie.
Momentem, kiedy Cesaria przez przypadek zdradziła swoje uczucia wobec Eli, było wówczas, gdy podarowała jej prezent:
- Płyta? – pyta Cesaria,
- Płyta. – potwierdza Ela,
- Czyja?
- To niespodzianka. Kogoś kogo uwielbiasz. Kogoś kto jest dla ciebie bardzo ważny.
- Aha. – mówi Cesaria – To twoja płyta.
Jednak była to płyta Julio Iglesiasa, którego utwory Cesaria bardzo lubiła. Lubiła też, jak śpiewała Ela. Najlepszym prezentem dla bibliotekarki było podarowanie jej trzech paczek czerwonych Marlboro za publiczne zaśpiewanie znienawidzonej przez Cesarię piosenki pt. „Sodade”. Nie lubiła tego utworu, gdyż znała go od dziecka, a prezent jaki dała Eli był wygórowaną zapłatą, jaką sama dostawała, gdy zaczynała swoją przygodę z muzyką śpiewając w barach.
Ela jednak przyznaje, że utwór ten jest najbliższy jej sercu, zaraz po piosence „Mesame mucho”, która łączyła podczas koncertu wszystkich ludzi, niezależnie od wieku, pochodzenia i płci.
Jak wspomina Ela „Cesaria miała trudną młodość, była wyjątkowo wrażliwą kobietą, która przez swoje przeżycia i zawody miłosne nie potrafiła okazywać uczuć. Zwłaszcza tym, na których jej najbardziej zależało”. Piosenkarkę zaczęto rozpoznawać dopiero w wieku 50 lat, gdy w erze muzyki elektronicznej wyróżniła się nostalgicznymi koncertami. Jej występy miały prosty scenariusz. Śpiewanie w barach zaowocowało wieloma przyzwyczajeniami – na scenie musiała mieć stolik, przy którym siadała, odpalała papierosa i popijała koniak. Jej pierwsza płyta sprzedała się w 300 000 egzemplarzach we Francji. Kolejne płyty tylko potwierdzały sukces Cesarii. Fenomenem było to, iż osiągnięty wysoki status materialny, choć przez wiele lat żyła w biedzie – nie zmienił jej.
- Dla niej pieniądz nie miał wartości, rozdawała je tym, którzy tego potrzebowali, ubierała się w skromnych butikach i ciucholandach. Stosunek do ludzi również pozostał taki, jak kiedyś.” – mówiła Ela. – Miałam marzenie, by wystąpić z nią na scenie. Jednak Cesaria uświadomiła mi, że nie warto być jak kilkadziesiąt innych osób, które z nią zaśpiewały i dzięki temu rozsławiły się. Tylko ja byłam z nią za kulisami, tylko ja towarzyszyłam w jej codziennym życiu. – mówi autorka książki.
Jak przyznaje Ela, napisanie biografii nie było możliwe za życia piosenkarki – nie chciała, by Cesaria myślała, że przyjaciółka narusza jej zaufanie. Jednak po jej śmierci, postanowiła przedstawić światu prawdziwe oblicze Cesarii, jej życiowe historie i ciekawe, niekiedy zabawne incydenty.
