Co może być przyczyną bielactwa?
Przyczyny zachorowalności na bielactwo zależą od tego, z jakim dokładnie typem choroby ma się do czynienia. Wyróżnia się bielactwo wrodzone i nabyte. W przypadku tego pierwszego mówi się o braku lub niedoborach enzymu, jakim jest tyrozynaza. Ma to związek z całkowitym brakiem lub niedoborem melaniny, przez co zabarwienie skóry staje się nierównomierne. Brak barwnika powoduje także uzyskanie mlecznobiałego koloru oczu oraz włosów.
Jeśli natomiast chodzi o bielactwo nabyte, podłożem tej choroby są zaburzenia immunologiczne. Układ odpornościowy ludzkiego organizmu powoduje uszkodzenie melanocytów, co skutkuje wspomnianymi już wyżej plamami.
Inną przyczyną bielactwa są zaburzenia unerwienia. Wśród powodów tej choroby wymienia się ponadto uwarunkowania genetyczne. Istnieje teoria mówiąca właśnie o tym, że defekt melanocytów jest wadą wrodzoną.
Należy także wspomnieć o stresie oksydacyjnym. Wspomniany stres może mieć związek z wolnymi rodnikami, które mogą być w pewnym stopniu odpowiedzialne za pojawienie się bielactwa u konkretnego pacjenta.
Pacjenci dotknięci bielactwem powinni być pod stałą kontrolą dermatologa. Doświadczonych lekarzy dermatologów w Warszawie znajdziesz pod tym linkiem: https://enel.pl/lekarze/warszawa/dermatolog_113/.
W jaki sposób objawia się bielactwo?
Jednym z najbardziej rozpoznawalnych objawów bielactwa są plamy odbarwieniowe, czyli plamy pigmentacyjne. Ich cechą charakterystyczną jest widoczny podział pomiędzy skórą zdrową a zaatakowaną. Wspomniane odbarwienia występują na całym ciele. U niektórych osób są one rozmieszczone równomiernie, symetrycznie.
Najczęściej plamy pigmentacyjne pojawiają się na twarzy, szyi, kończynach. Są również zauważalne na grzbiecie dłoni, czy pod pachami. Mogą jednak występować w mniej charakterystycznych miejscach, jak np. na błonach śluzowych. Pacjenci, którzy z natury mają ciemniejszą karnację, borykają się z najbardziej widocznymi plamami pigmentacyjnymi na skórze.
W bielactwie rzadko wymienia się inne dolegliwości wpływające na stan zdrowotny i samopoczucie pacjenta. Można jednak wspomnieć o świądzie, jeżeli plamom towarzyszy stan zapalny. U pacjentów z tą chorobą zdarza się czasem, że nowe plamy pojawiają się w miejscu wcześniejszego urazu, jak oparzenie lub otarcie skóry.
Zdarza się, że podłoże występowania i pojawiania się niektórych chorób stanowi wspólny grunt dla pojawienia się bielactwa jako choroby współistniejącej. Mowa tutaj chociażby o łysieniu plackowatym, chorobie Hashimoto, zaburzeniach w pracy tarczycy, cukrzycy czy przy zachorowaniu na czerniaka złośliwego.
Jak leczy się bielactwo?
Leczenie bielactwa nie jest prostym zadaniem. Wdrożenie jakiejkolwiek terapii wymaga wcześniejszej diagnozy z uwzględnieniem typu bielactwa i dynamiki jego rozwoju. Utrudnieniem jest także nieprzewidywalność tej choroby.
W leczeniu miejscowym lekarz może zalecić stosowanie preparatów glikokortykosteroidowych, leków immunosupresyjnych i pochodnych witaminy D3.
Należy także wymienić fototerapię z wykorzystaniem promieniowania ultrafioletowego UV pobudzającym funkcjonowanie melanocytów, a także laseroterapię emitującą promieniowanie UVB. Zazwyczaj leczenie tą metodą wymaga obecności pacjenta na terapii dwa razy w tygodniu przez okres 12 tygodni.
Inne sposoby leczenia bielactwa to metody chirurgiczne, kosmetyczne i psychoterapia dbająca o kondycję psychiczną pacjenta.
Artykuł zewnętrzny
