30 sierpnia 2018 roku złożono wniosek do Rady Gminy Brańszczyk o nadanie Honorowego Obywatelstwa Gminy Brańszczyk dla płk pil. mgr inż. Kazimierza Pogorzelskiego i prof. dr hab. inż. Stanisława Białousza - w uznaniu zasług dla Gminy Brańszczyk, jako wyraz najwyższego wyróżnienia i uznania w szczególności za pielęgnowanie patriotyzmu, inicjatyw społecznych i szacunek do polskiego oręża. Wniosek na wspólnym posiedzeniu komisji Rady Gminy został pozytywnie rozpatrzony i jako projekt uchwały skierowany do Rady.
Osiągnięcia i zasługi pułkownika pilota Kazimierza Pogorzelskiego przybliżył wójt gminy Brańszczyk Mieczysław Pękul:
- Życiorys pana Kazimierza Pogorzelskiego to gotowy materiał na scenariusz filmowy. Byłaby to opowieść o życiowej drodze, jaką przebył "chłopak z Brańszczyka" na szczyty wojskowej kariery, zostając wybitną postacią polskiego lotnictwa okresu powojennego. Od wczesnej młodości związany wszechstronnie z lotnictwem - jako modelarz, szybownik, skoczek spadochronowy, pilot samolotowy i śmigłowcowy, społeczny instruktor i zawodnik, międzynarodowy sędzia sportowy FAI trener reprezentacji na śmigłowcowe mistrzostwa świata. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pomimo tych osiągnięć i zaszczytów zawsze pozostał emocjonalnie związany z Brańszczykiem i jego okolicami z racji urodzenia, spędzonego dzieciństwa, a także pochodzenia rodziców. Kazimierz Pogorzelski pochodzi z patriotycznej rodziny, w której panował kult Powstania Styczniowego, w którym uczestniczyli członkowie rodzin obojga rodziców. Ojciec Antoni Pogorzelski brał udział w wyprawie kijowskiej i w obronie Warszawy. Podczas okupacji ojciec - członek AK, został aresztowany w 1942 roku w lasach Puszczy Białej i uwięziony w obozach w Auschwitz, później Mauthausen. Kazimierz Pogorzelski jako młodzieniec wstępuje do Szarych Szeregów z chłopięcym marzeniem kontynuowania dzieła ojca. Dla potrzeb łącznika AK, który zatrzymał się w jego domu, jako fotograf amator wykonał serię zdjęć dworu wraz z podejściami, w których stacjonował oddział niemiecki oraz żołnierzy załogi.
Urodził się 17 listopada 1931 roku w Brańszczyku, gdzie ukończył szkołę podstawową, następnie gimnazjum w Wyszkowie i liceum ogólnokształcące w Warszawie. Odbył studia lotnicze w Wojskowej Akademii Technicznej, którą ukończył z wyróżnieniem (1958 rok), gdzie następnie pracował w Katedrze Aerodynamiki tej uczelni. Od 1961 roku podjął służbę w grupie personelu latającego Wojsk Lotniczych, pełniąc funkcję inspektora lotniczego i pilota doświadczalnego. Był wiodącym współtwórcą Lotnictwa Wojsk Lądowych i został powołany na pierwszego szefa tego nowego rodzaju lotnictwa. W latach 1979 - 1982 kierował zagranicznym kontraktem szkolenia pilotów w Afryce, a w 1985 roku dowodził eskadrą pomocy humanitarnej w Etiopii pod patronatem ONZ. Jako dowódca specjalnej eskadry zdecydował się nie podejmować współdziałania z kontyngentem radzieckim, jak wskazywały wcześniejsze ustalenia, lecz przystąpił do wielonarodowej operacji pod patronatem ONZ, unikalnej operacji zrzutów zboża dla odciętych terenów wysokogórskich, skutecznej ale i granicznie trudnej. Akcja objęła pomocą około 0,9 mln ludzi. Był to jedyny przypadek, prowadzenia wspólnej akcji jednostek liniowych lotnictwa wojskowego Wielkiej Brytanii, NRF i Polski, państw należących wówczas do przeciwstawnych układów militarnych. Akcja zyskała ogromną popularność i uznanie na wszystkich kontyngentach natomiast nie spotkało się z dobrą oceną w kraju, mimo bezpiecznego zrealizowania misji. Był oficerem szczególnie dobrze przygotowanym do wykonywania rzemiosła wojskowego. Odbył część zasadniczej służby wojskowej, posiadał staranne wykształcenie techniczne - mgr inż. WAT, lotnicze - pilot sportowy, w wojsku doświadczalny i liniowy na samolotach i śmigłowcach, dydaktyczne - wykładowca i propagator, taktyczno - operacyjne (studia na ASG) oraz zdolności organizatorskie. Zachował godną postawę oficera w trudnych latach, a jako syn AK - owca spotkał wiele trudności. W 1961 roku przechodzi do korpusu personelu latającego, rozpoczynając służbę w DWL. Był zwolennikiem stosowania własnych, krajowych rozwiązań organizacyjnych, taktycznych i szkoleniowych. W latach 1967 - 1978 pełni służbę w DWL w Poznaniu, kolejno jako szef tworzonych od nowa struktur: Wydziału Śmigłowcowego, Oddziału Lotnictwa Wojsk Lądowych oraz szef Lotnictwa Wojsk Lądowych i Lotnictwa Transportowego, doprowadzając tworzony nowy rodzaj lotnictwa na stan dojrzałości. Jego kandydatura na studia w "generalskiej" Akademii im. Woroszyłowa w Moskwie została wycofana ze względu na odmienny niż obowiązujący stosunek do stosowanych metod kształtowania kariery oficera. Dowodził dużymi zgrupowaniami jednostek podczas wielkich ćwiczeń, pokazów i zawodów rozpoznania powietrznego, do których tworzył scenariusze taktyczne i schematy ugrupowań. Radzie Wojskowej Wojsk Lotniczych i innych gremiach przedstawiał i uzasadniał zmianę modelu i podporządkowania lotnictwa wojsk lądowych i przejścia na strukturę brygadową. Podsumowaniem tych dokonań była międzynarodowa konferencja w Poznaniu 1977 roku, poświęcona użyciu śmigłowców w oddziałach bojowych, na której płk. Pogorzelski prezentował autorski, już wdrożony, program szkolenia lotniczego i bojowego w składzie wojskach lądowych. W porównaniu z wystąpieniem referentów z innych krajów konferencja wykazała jak dalece polska myśl operacyjna, techniczna i szkoleniowa wyprzedza poziom istniejący w pozostałych armiach sojuszu. Dążenie do poszukiwania samodzielnych rozwiązań w oparciu o analizę doświadczeń w armiach obydwu bloków wojskowych oraz brak zaangażowania politycznego był tolerowany do czasu stając się potem przyczyną stwarzanych mu problemów w dalszej karierze. Po wykonaniu ogromnej pracy koncepcyjnej, organizatorskiej i szkoleniowej, zamiast uznania i awansu został w 1977 roku wycofany ze stanowiska szefa. Jego doświadczenie postanowiono wykorzystać w trudnym kontrakcie eksportowym w Afryce, gdzie w libijskiej Akademii Lotniczej został komendantem polskiego zespołu lotniczego. Był to okres wrzenia społecznego i działania pierwszej "Solidarności". Komisja Zakładowa "S" ze Świdnika skierowała do jego zespołu swego przedstawiciela, który organizował pracę związkową. Wbrew oczekiwaniom, pan pułkownik Pogorzelski jako kierownik kontraktu nawiązał współpracę z delegatem umożliwiając mu działalność, mimo dyscyplinujących monitów kraju. W konsekwencji został odwołany ze stanowiska i postawiony w stan dyspozycji, bez możliwości pełnienie służby lub odejścia do rezerwy. Był rok 1982. Te trzy historie pokazują cechy charakteru pana Kazimierza Pogorzelskiego. Był bezkompromisowy i niezłomny w swoich postanowieniach. Przedkładał dobro ogółu ponad własne interesy i korzyści, płacąc za swoje przekonania pięknie rozwijającą się karierą. Po przejściu na emeryturę, w latach 1995 - 1998 pracuje jako doradca Ministra Sprawa Wewnętrznych nad koncepcją i organizacją lotnictwa Policji i Straży Granicznej. Doprowadza do powstania tych formacji obejmując stanowisko Naczelnego Inspektora Lotnictwa Służb Porządku Publicznego. Kontynuuje działalność społeczną jako członek Krajowej Rady Lotnictwa, Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego, Klubu Pilotów Doświadczalnych, a od kilku lat jako Prezes Stowarzyszenia Lotników Polskich. Jest organizatorem i prowadzącym wielkich imprez patriotycznych. Jest oddany swojej pracy, którą traktuje jako kolejną misję w swoim życiu. Jego ofiarna i efektywna działalność społeczna jest dostrzegana i wysoko ceniona, czego dowodem są liczne odznaczenia państwowe i resortowe. Został odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 2012 roku, który odebrał z rąk Prezydenta RP. Wyróżniony został także tytułem "Zasłużony Żołnierz RP, medalami "Pro Patria" i "Pro Memoria", "Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej", "Militio Pro Christo", odznakami honorowymi Sił Powietrznych, Związku Żołnierzy Wojska Polskiego, Komandorią Związku Spadochroniarzy Polskich oraz Krzyżem Honorowym Związku Piłsudczyków.
Kazimierz Pogorzelski zachował silne związki emocjonalne z rodzinną miejscowością i z regionem, którego symbolem jest rzeka Bug i Puszcza Biała. Z dumą odnosi się do miejsca pochodzenia swoich korzeni, Jest to postawa godna naśladowania przez młode pokolenia, którą propaguje podczas spotkań z młodzieżą szkól o ró¿nym stopniu organizacyjnym. Często bywa na uroczystościach szkolnych w gminie Brańszczyk podczas, których jego spontaniczne wystąpienia wyrażają nie tylko ładunek wspomnień i osobistych epizodów, ale także żywe zainteresowanie współczesnym życiem gminy, widząc jak pięknieje jego wieś i okolica oraz odnosząc się z szacunkiem i podziwem dla dokonań jej mieszkańców. Pułkownik Kazimerz Pogorzelski jest wyjątkowym społecznikiem oddanym pracy na rzecz innych, znakomitym negocjatorem i koordynatorem zadań trudnych, co potwierdza jego bezpośredni udział we wszystkich przedsięwzięciach podejmowanych w gminie Brańszczyk. Dzisiaj jest nam niezmiernie miło, że zechciał pan przyjąć od nas ten honorowy akt. Jest to forma naszego podziękowania za oddanie ojczyźnie, tej, która ma na imię Polska i tej "Małej Ojczyźnie", która nazywa się gmina Brańszczyk - mówił wójt.
Laudację w uznaniu prof. Stanisława Białousza przedstawił dyrektor Szkoły Podstawowej w Nowych Budach Krzysztof Wawrzyńczak:
- Profesor Stanisław Białousz to człowiek renesansu w XXI wieku. Na uznanie zasługuje kariera i dorobek naukowy profesora, współpraca z samorządem gminy Brańszczyk, życiowa postawa i nieustanna obecność profesora w życiu lokalnej społeczności. Większość z nas tu zgromadzonych ma zapewne wiedzę na temat życia oraz działalności pana profesora, ale godzi się przywołać najważniejsze fakty i sprawy tego dotyczące. A wszystko zaczęło się w Starych Budach, gdzie w 1938 roku przyszedł na świat Stanisław Białousz. Rodzice – Jan i Marianna z Kraszewskich - prowadzili gospodarstwo rolne. Profesor ukończył Szkołę Podstawową w Nowych Budach, jest bez wątpienia najwybitniejszym naszym absolwentem. Egzamin maturalny złożył w liceum w Ostrowi Mazowieckiej. Potem z powodzeniem studiował i pracował na wielu uczelniach w kraju i za granicą. Ukończył Wydział Geodezji i Kartografii PW. W roku 1960 rozpoczął pracę w Spółdzielni Geodezyjnej „Plan” przy pomiarach terenów miejskich i pomiarach do klasyfikacji gruntów. W roku akademickim 1961 – 1962 rozpoczął pracę w katedrze gleboznawstwa PW. W latach 1961 – 1964 odbył studia uzupełniające z planowania przestrzennego na Wydziale Architektury PW. W roku 1970 uzyskał stopień doktora nauk technicznych za pracę z zakresu klasyfikacji kategorii gleb. W latach 1971 – 1972 był stypendystą rządu francuskiego i odbył we Francji w INA Paris – Grignon studia uzupełniające z teledetekcji i kartografii gleb połączone z krótkimi stażami w CNRS w Tuluzie ENSA w Montpellier, CNRS, w Nancy, Politechnice w Nancy i Uniwersytecie w Strasburgu. W roku 1978 uzyskał stopień doktora habilitowanego. Po habilitacji odbył kilka średnioterminowych staży naukowych i dydaktycznych we Francji, Szwajcarii, Belgii, Holandii, USA i Szwecji. W roku 1993 otrzymał od Prezydenta RP tytuł naukowy profesora nauk technicznych. W latach 1984 – 1990 pracował również w niepełnym wymiarze czasu w PEGiK „Geokart” jako konsultant projektów zagranicznych. Okresowo pracował również jako konsultant projektów FAO w Laosie i Bułgarii, jako wolontariusz ONZ przy szkoleniach z zakresu zastosowań teledetekcji i GIS w Azerbejdżanie , Kazachstanie i Bułgarii oraz przy realizacji projektów międzynarodowych w Algierii i Tunezji. Przez cały czas od roku 1961 był zatrudniony w Politechnice Warszawskiej jako nauczyciel akademicki. Był dwukrotnie dziekanem Wydziału, dwukrotnie wicedyrektorem Instytutu Geodezji Gospodarczej oraz Instytutu Fotogrametrii i Kartografii. Założyciel i kierownik studium podyplomowego - Systemy Informacji Przestrzennej, kierownik Zakładu Fotogrametrii oraz zespołu dydaktycznego Teledetekcji i Systemów Informacji Przestrzennej. W roku 2011 podjął pracę jako profesor zwyczajny w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Powietrznych w Dęblinie i wykłada tam teledetekcję oraz GIS. W roku 2013 przyjął zaproszenie Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego do prowadzenia gościnnych wykładów z geoinformacji i zagospodarowania przestrzennego. W 2016 otrzymał dyplom marszałka województwa mazowieckiego za zasługi na rzecz rozwoju województwa mazowieckiego. Jest kawalerem wielu odznaczeń państwowych i branżowych, odznaczony m.in. Złotym Laurem UWM, Jubileuszowym Medalem Politechniki Warszawskiej, jest członkiem tytularnym Francuskiej Akademii Rolniczej, był członkiem zespołów ekspertów MEN, członkiem Komitetu Badań Naukowych, członkiem Rady Nauki, przedstawicielem Ministra Nauki w Międzyresortowym Zespole ds. Badań Kosmicznych, członkiem Rady Naukowej Instytutu Geodezji i Kartografii. Jest członkiem komitetów redakcyjnych pięciu krajowych czasopism naukowych, przewodniczącym komitetu dla Roczników Geomatyki, oraz członkiem „the Peer Review Committe JRC Scientific and Technical Reports”, jest również członkiem komitetu Geodezji PAN. Był wielokrotnie rzeczoznawcą Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych, Opracował ponad 50 opinii o pracach doktorskich, habilitacyjnych i wnioskach o tytuł naukowy profesora. W roku 1974 był członkiem i założycielem podkomisji Międzynarodowej Unii Nauk o Glebie, a następnie jej wieloletnim sekretarzem i przewodniczącym. Był przewodniczącym Narodowego Komitetu CIS, współpracy z Międzynarodową Unią Nauk o glebie, członkiem Komitetu Narodowego ds. Współpracy z Międzynarodową Radą dla Nauki. Reprezentował Ministra Nauk w GEO High Level Group Komisji Europejskiej. Od roku 1992 jest członkiem European Soil Bureau Network Komisji Europejskiej. W latach 2007 – 2012 był przewodniczącym Rady Polsko-Norweskiego Funduszu Badań Naukowych. Najważniejsze osiągnięcia naukowe dotyczą: klasyfikacji i kartografii gleb, teledetekcji, jest autorem i współautorem metod wykorzystywania zdjęć lotniczych i satelitarnych do wykonywania map, tworzenia systemów informacji przestrzennej. Profesor choć pracuje dla całej ludzkości, to nigdy nie zapomina o miejscu, z którego w połowie lat XX wyruszył w świat. Jest najlepszym ambasadorem Brańszczyka, osiągnięcia profesora są jednym z powodów przyznania Honorowego Obywatela Gminy Brańszczyk. Profesor starał się, żeby z efektów jego badań mogła skorzystać gmina Brańszczyk. Choć mieszka w Konstancinie-Jeziornej, to znajduje czas na aktywny udział w życiu lokalnej społeczności. Jest zafascynowany historią, wierzy, że budowanie pozytywnej przyszłości ojcowizny musi oznaczać szacunek do przeszłości. Profesor imponuje erudycją historyczną. Taką postawę trzeba podziwiać, chwalić, propagować i naśladować. Nie można zapomnieć, że ufundował obraz Jana Pawła II dla szkoły w Nowych Budach, uczestniczył także w pracach dotyczących projektowania i budowy pomnika żołnierzy wojny 1920 roku w Brańszczyku – mówił Krzysztof Wawrzyńczak.
- Chciałbym wyrazić swoje wzruszenie. Jestem również zaskoczony, nie spodziewałem się, że ze strony władz i społeczności mojej rodzinnej miejscowości doznam takiego zaszczytu. Mogę potwierdzić, że życie miałem ciekawe i mam nadzieję, że go nie zmarnowałem – mówił pułkownik Kazimierz Pogorzelski.
W ramach podziękowań prof. Stanisław Białousz wygłosił wykład pt. „Ziemia brańszczykowska - nasza Mała Ojczyzna”. Przytoczył osobiste wspomnienia i wspomniał historię gminy Brańszczyk.Korzystając z okazji wręczono także podziękowania, wyrazy uznania za pełną zaangażowania pracę, za wkład włożony na rzecz gminy Brańszczyk dla kończących kadencję 2014 -2018 radych gminy Brańszczyk: Elżbiety Mikołajewskiej, Anny Nasiadki, Joanny Rogalskiej, Jadwigi Stoszewskiej, Jadwigi Uchal, Jadwigi Wyszyńskiej, Dariusza Deptuły, Jana Domalewskiego, Sławomira Gałązki, Grzegorza Kaflika, Piotra Marszała, Andrzeja Ostrowskiego, Andrzeja Skłuckiego i Ewy Wielgolaskiej. Wyróżniena wręczono także gospodarzom gminy - wójtowi Mieczysławowi Pękulowi i przewodniczącemu Rady Gminy Sławomirowi Gałązce. Odznaczenia wręczył ppłk pil. Ryszard Karpiński, wiceprezes Zarządu Głównego SLP. Delegacje Szkoły Podstawowej w Brańszczyku oraz Trzciance złożyły gratulacje i życzenia bohaterom uroczystości. Płk pil. Kazimierz Pogorzelski otrzymał w prezencie portret wykonany przez uczennicę klasy VII SP w Trzciance – Karolinę Płaską. Zakończeniem uroczystości był występ Zuzanny Ginko..
